De internationaal gerenommeerde astrofysicus Janna Levin woont voor onderzoek een jaar in Oxford, in een te klein flatje en meestal alleen. Daar schrijft ze brieven aan haar moeder in de VS, en aan haar vriend, een musicus die altijd op tournee is. Natuurlijk vertelt ze over wat haar het meest bezighoudt, haar werk, maar het probleem is dat vrijwel niemand dat kan volgen. Janna Levin blijkt echter over het zeldzame talent te beschikken om dingen zo uit te leggen dat iedereen ze kan begrijpen.
Bij elkaar vormen deze prachtig geschreven brieven en dagboekaantekeningen een kroniek van haar werk, haar ideeën en ontdekkingen over de ware aard van tijd en ruimte. In tegenstelling tot veel van haar collega's gelooft Levin dat het heelal eindig is. Die afwijkende maar opwindende gedachte zet het wetenschappelijke wereldbeeld op zijn kop want het betekent dat we kunnen weten waar we precies zijn in het universum!
En terwijl Janna Levin op gemoedelijke toon filosofeert over de diepe relatie tussen de mens en de kosmos en over onze eeuwige zoektocht naar kennis en inzicht, merkt de lezer tot zijn verbazing dat haar weergave van berucht moeilijke concepten als de relativiteitstheorie, zwarte gaten of supersnaren, volkomen helder is.
Hoe het heelal zijn vlekken kreeg is een unieke combinatie van autobiografie en wetenschap. Door te laten zien hoe zijzelf ook worstelt met de weerbarstige en bijzonder complexe wetenschappelijke materie brengt Janna Levin haar eigen verwondering en opwinding over de nieuwste inzichten en ontdekkingen op de lezer over.