Bowling for Columbine

De guerrilla-journalistiek van Michael Moore lokt sinds Roger and Me (1989) buitengewoon hevige polemieken uit. Weinig filmmakers werden zo gehekeld als deze Amerikaanse documentairemaker. Misschien hebben al zijn vijanden gelijk. Misschien is Moore inderdaad een veel te egocentrische, exploitatieve filmer om eerlijke documentaires (lees: volgens geijkte regeltjes) te maken. Maar zijn nieuwste, die in mei al in Cannes liep, is zo grappig, recht-door-zee en bijwijlen zo beangstigend dat hij er zonder verpinken in slaagt een ganse bioscoopzaal duchtig door elkaar te schudden.

Moore klaagt in Bowling for Columbine de hypocrisie van de Amerikaanse wapenwetgeving en ?lobby aan. In de hem kenmerkende brute stijl zoekt hij verklaringen voor drama?s als het bloedbad in Columbine High School. Hij mixt daarbij reclamefilmpjes, historisch beeldmateriaal en haast ondraaglijke videobeelden van de tieners Harris & Klebold die zich al schietend een weg banen door de bibliotheek tot een pamflet dat aankomt als een mokerslag. Moore druist tegen alles in wat Amerikaans, rechts is en naar George Bush luistert en schopt, niet altijd even subtiel maar dat is nu voor één keertje niet belangrijk, de wereld een geweten. Eén van de meest opmerkelijke films van het jaar, en brandend actueel.