Reinaart de Vos

met de maatschappelijke situatie: de adel die de touwtjes in handen heeft en de bevolking onderdrukt, en de kerk die weinig actie onderneemt om het voor de burgers op te nemen. Maar vooral is het een verrukkelijke fabel, ook voor kinderen die deze achtergrond niet kennen. Reinaart de vos kent de domheid, inhaligheid en vraatzucht van koning Nobel en zijn hofhouding, zoals het nuffige hondje Courtois, maar al te goed. Maar Reinaart is een sluwe en hij bakt ze de ene poets na de andere. Ook de pastoor geeft hij ervan langs, want die heeft de vetste kippen!
Recensie:
Op de jaarlijkse Hofdag doet Isengrim, de hebzuchtige wolf, zijn beklag over Reinaert. Deze heeft zijn vrouw verleid en de provisiekast geplunderd. Koning Nobel ziet zich genoodzaakt om een afgevaardigde naar de dader te sturen. De eerste die op pad gaat is Bruin de beer. Groot, maar dom trapt hij in de val die de vos heeft bedacht. De volgende is Tibeert de kater. Die is wat slimmer, maar laat zich toch beetnemen en keert zwaar gewond naar het Hof terug. De maat is vol. Reinaert wordt veroordeeld tot de strop! De lichtzinnigheid van de koningin maakt echter nieuwe slachtoffers. Reinaert is vrij. In de beschrijving van dieren worden menselijke ondeugden aan de kaak gesteld.