Atila Biro

Een mooie kleurenlitho van Atila Biro, abstracte compositie. Genummerd 76/150 en gesigneerd in potlood.
Totale afmetingen ; 90 x 73 cm.

Atila Biro, geboren als Attila Bíró op 20 februari 1931 in Boedapest en overleden op 22 maart 1987 in Boulogne-sur-Mer, was een Hongaarse architect, schilder, ets en lithograaf, genaturaliseerd Frans en signeerde zijn werken Atila.

Biografie

Attila Bíró verliet Boedapest met haar familie, wiens vader architect was, aan het einde van de Tweede Wereldoorlog, voor de komst van het Rode Leger (1944) en vestigde zich enige tijd in Oostenrijk, daarna in 1947 in Saarbrücken, toen onder Frans protectoraat. De jonge Attila vervolgde zijn studie aan het Lycée français in deze stad en ging vervolgens, met de geest schilder te worden, naar Parijs, waar hij in 1951 zijn architectuurstudie begon aan de École des beaux-arts de Paris (workshop van Pousson). In 1953 ging hij echter naar de Hogere Technische School van Stuttgart, waar hij de cursussen van architect Günter Behnisch volgde. Tegelijkertijd volgde hij schilderlessen bij Willi Baumeister[4]. Hij maakt ook deel uit van filosofische en esthetische kringen rond Max Bense[5], en volgt uiteindelijk de kunsthistorischeminars van Hans Wentzel.

Dankzij zijn vriendschap met Georg Karl Pfahler nam hij deel aan de oprichting van de "Groep van Elf", waarvan Friedrich Sieber en Günther Kirchberger deel uitmaken. De eerste tentoonstelling van de groep werd gehouden in 1957 in Gallery 17 in München. Het wordt al snel gevolgd door anderen in Londen (New Vision Center Gallery), Brussel (Galerie Les Contemporains), Rome (Galleria La Tartaruga) en opnieuw in Londen (Drian Gallery). Attila Bíró voltooide haar studie in Stuttgart in 1958 met een graad in ingenieur-architect. Daarna verhuisde hij naar Parijs en werkte in verschillende architectenbureaus, totdat hij zijn brood kon verdienen met zijn schilderij en zich eraan kon wijden. Het was door de ontmoeting in 1959 van de Amerikaanse schilders van informele abstractie Paul Jenkins en Sam Francis dat hij de weg vond die de zijne zal blijven, die van een vrije figuratie gestructureerd door de chromatiek van de regenboog. Het is dan dat hij de kunstenaarsnaam Atila, of Atila Biro, zijn pseudoniem aanneemt dat daarom bestaat uit het eenvoudig verwijderen van de tweede letter "t" van zijn voornaam.

Met zijn vrouw Lila Lakshmanan (bruiloft in 1963), een filmprofessional (we zijn hem de montage verschuldigd van films van Jean-Luc Godard zoals Le mépris en Les Carabiniers, François Truffaut als La peau douce), verdeelt hij zijn werktijd tussen zijn werkplaats in Nanterre en de rand van het meer Annotaties op de achterkant van aquarellen weerspiegelen dat hij graag inspiratie opdeed tot aan Italië. Atila en Lila maakten ook een reis naar Marokko, verschillende anderen naar Noord-India.

Atila was ook geïnteresseerd in lithografie en etsen, waarbij het aantal kopergravures dat hij in Nanterre maakte, werd geschat op ongeveer honderd werken verspreid over twee essentiële periodes, 1964-1965 en 1980-1981.

Hij exposeerde zijn werken op solotentoonstellingen in Parijs, Rotterdam, Zürich, Stuttgart, Brussel, Göteborg en Amsterdam, enz. In 1970 verkreeg hij de Franse nationaliteit. Van 1958 tot 1973 nam hij deel aan projecten voor het zakendistrict La Défense bij Parijs. Ongeveer twintig musea hebben zijn werken verworven.